Manlief is weer thuis.....

Manlief is weer thuis van zijn cursus in het buitenland. En ik ben blij, veel blijer als ik had verwacht. Niet dat ik normaal niet blij ben als hij thuis is, maar na deze trieste week valt er een klein beetje ongerustheid van m'n schouder. Manlief ging gewoon alleen even op een cursus dus een risico was er niet. Maar het verdriet van de afgelopen week die overal te merken was laat je nog eens extra nadenken over al het goeds dat je in het leven hebt. Ik heb een lieve man en 2 hele lieve kinderen.Het beeld van die honderden kisten die op vliegveld eindhoven aankomen geven mij elke keer een brok in de keel. Nog geen 6 weken geleden stond ik op datzelfde vliegveld met 2 blije kinderen en 2 welkom thuis ballonnen. Ik moet er niet aan denken dat ik ooit op dat vliegveld sta en dat manlief in die kist dat vliegtuig uit gedragen word. Een vreselijk beeld, dat voor vele nabestaanden werkelijkheid is geworden. Ik als vrouw van een militair houd er elke uitzending rekening mee dat mij dat kan overkomen. Maar deze nabestaanden die hier van te voren nooit aan gedacht hebben moeten dit ook daadwerkelijk doen.

 

De volgende keer ( en dat is alweer over 4 maanden) als ik weer met die 2 blije kinderen en 2 welkom thuis ballonnen op dat vliegveld bij de deur sta, dan zal het anders voelen. Ik zal denken aan al die nabestaanden die op dat vliegveld hun geliefde uit dat vliegtuig gedragen hebben zien worden.

Lynn.

 

interview "oplinie"

Vandaag viel het blad “ oplinie” door de brievenbus. Zoals ik in het eerste bericht al melde staat daar ook een interview in van 4 vrouwen van een militair. Ook ik sta er bij. Het is een erg mooi interview geworden. Het is ook fijn dat een blad als oplinie ons in dit interview de kans wil geven zodat buitenstaanders beter begrijpen hoe het militaire leventje kan zijn. Mijn dank gaat dan ook uit naar Anne-Marie Snels, Alex Groothedde en het hele team dat heeft meegewerkt aan dit interview.

Zodra ik de link heb van het artikel zal ik deze op de blog plaatsen.

groetjes Lynn

Weer even een weekje alleen.....

Zoals ik in de vorige blog schreef moest manlief een weekje op cursus. Vanochtend is hij dus vertrokken naar het buitenland en over een klein weekje is hij weer thuis. Ik zag er een klein beetje tegenop omdat het in de zomervakantie is. Maar tot nu toe gaat het eigenlijk weer als altijd. De kinderen moesten vanochtend wel huilen bij het weggaan. Voor mij een teken dat het voor een kind niet uitmaakt of hun papa een week of maanden weg is. 

Omdat het geen uitzending is en hij maar een paar dagen weg is hadden we nu natuurlijk geen snoeppot of afscheidskado's. Ook waren er geen opa's of oma's die manlief mee wegbrachten en we hoefden natuurlijk ook niet naar het vliegveld. Maar toch zorgde het afscheid nemen voor wat tranen bij mijn 2 kleine kleuters, en dat terwijl wij er juist heel luchtig over deden. Dus nadat ik ze flink geknuffeld en getroost had zijn we weer naar huis gereden en hebben onszelf getrakteerd op waterijsjes. Het afscheid was weer vergeten door die 2 kleine kleuters en we gingen weer over tot de orde van de dag. Nou eigenlijk vielen we weer meteen terug in ons " als papa er niet is" gedrag. De kinderen vroegen of ze weer voor de tv mochten eten wat ze altijd mogen als papa er niet is. Dit is misschien niet helemaal pedagogisch verantwoord en ook helemaal niet zoals ik het graag zou zien. Maar mijn ervaring met de allereerste weken van de eerste uitzending hebben mij meteen iets geleerd. De eerste weken van onze eerste uitzending probeerde ik het gezamenlijk aan tafel eten s' avonds er gewoon in te houden. Maar toch was die lege stoel aan tafel elke keer een vervelend puntje. Ik werd er chagrijnig van waardoor de kinderen ook vervelend gingen doen aan tafel en ons altijd zo gezellige aan tafel eten werd 1 groot scheidsrechter fiasco. De hele tijd was ik alleen maar aan het mopperen omdat de kinderen niet luisterde, niet aten, zeurde, of gewoon lastig waren. En dus hebben we toen een nieuwe regel in huis gebracht. Als papa weg is en niet thuis eet mogen de kinderen aan de kleine tafel voor de tv eten. Kinderen eten, Mama happy, mama niet mopperen, kinderen happy. Zo blijft het lekker rustig in ons huis tijdens etenstijd en het geeft mij net even wat energie om de avond weer wat vrolijker in te gaan.

Zo zie je maar, door ervaring leert men. Misschien niet altijd zoals het hoort, maar wel zodat iets net een beetje makkelijker gaat.

Groetjes Lynn

vakantie....

Vandaag is officieel de grote vakantie begonnen bij ons. En het is nu al een hele andere vakantie als de grote vakantie van vorig jaar. Vorig jaar was manlief namelijk op z'n eerste uitzending, en zat ik dus met 2 kleuters bijna de hele zomervakantie alleen. Tuurlijk ging ik weleens een dagje naar de speeltuin op de hoek, of koffie drinken bij opa en oma, maar onze zomervakantie van vorig jaar was alles behalve een succes. De eerste week ging nog wel goed. We hadden geen school, we konden uitslapen en hoefde nergens naar te kijken. Maar de tweede week begonnen we elkaar al te veel op de lip te zitten. Mijn emmertje met geduld was al op aan het raken aangezien ik al 2 maanden alleen was en de combinatie van 2 kleuters die zich verveelde, 1 moeder die ( zoals alle moeders) alweer genoeg had van die grote vakantie en een papa die enorm gemist werd door vrouw en kinderen was een regelrechte ramp. Het was dus geen gezellige zomervakantie bij ons. Aan het eind van de zomervakantie toen manlief eindelijk weer thuis kwam en we in de rollercoaster van een thuiskomst zaten was ik dus opgebrand. Ik was zelf heel erg toe aan vakantie en dat terwijl de zomervakantie juist afgelopen was. Uiteindelijk zijn we in oktober met z'n 4tjes op vakantie gegaan in de herfstvakantie, maar ook die vakantie was een minder groot succes als verwacht want 3 dagen na thuiskomst van deze vakantie moest manlief opnieuw op uitzending. En iedere vrouw van militair weet dat je in de week voor vertrek niet de vrolijkste in huis bent en alleen maar aan dat vertrek denkt.

In het jaar 2013 ben ik met veel dingen alleen geweest omdat manlief op uitzending was. Met koningsdag, voorjaarsvakantie, sinterklaas, onze verjaardagen, kerst, kerstvakantie en oud en nieuw zat manlief in een ander land en probeerde ik het met ons drietjes zo gezellig mogelijk te maken. Veel mensen denken dan ook dat kerst toch wel het aller moeilijkst was om alleen te zijn. En het was inderdaad soms moeilijk, maar ik persoonlijk vond de zomervakantie vreselijk. Toen we vorig jaar hoorde dat manlief ook dit jaar weer meerdere keren op uitzending moest hoopte ik zo dat hij niet met de zomervakantie weg hoefde en gelukkig hoeft dit dus ook niet. Hij is dus 6 weken heerlijk elke avond thuis en mijn emmertje met geduld hoeft deze keer niet op te raken. Tenminste zo had ik deze zomervakantie bedacht. Want hoewel manlief nu niet op uitzending hoeft, moet hij wel een week op cursus in het buitenland. Dus dat worden 5 weken heerlijke zomervakantie, en 1 week zoveel mogelijk afleiding zoeken. Zo zie je maar, zelfs als een militair niet op uitzending is dan is hij nog in de ongunstige tijden weg. Maar ach, als ik 6 weken zomervakantie alleen kan overleven, dan is 1 weekje een peulenschilletje!!!!

Dit jaar gaan we ook niet op een lange vakantie, nee dit jaar gaan manlief en ik 2 dagen zonder kinderen ergens naartoe. Even onze batterij opladen en echt tot rust komen.

Wij wensen iedereen een hele fijne vakantie.

Het begin is gemaakt.

Eerste blog is een feit....




Al lang zat ik er over te denken om te gaan bloggen over ons leven. Wij leven namelijk " the army life" en ik ben een " army wife" . En dan niet zo'n army wife net als in de gelijknamige serie, maar gewoon een jonge vrouw ( 27 jaar) met 2 hele lieve kinderen ( 3 jaar) en een man in het leger.
Voor velen word het leger gezien als een beroep en werk, en grotendeels is dit ook waar.
Maar het leger betekent ook een leven vol met onzekerheid, mooie momenten, speciale gebeurtenissen, onrust, onduidelijkheid  maar vooral veel liefde.




Want welk gezin maakt in een jaar tijd zoveel emotionele gebeurtenissen mee als een militair gezin, en dan bedoel ik vooral ons gezin. De afgelopen 13 maanden is mijn man in totaal 8 maanden op uitzending geweest. Hij is 2 keer 3 maanden en 1 keer 2 maanden wegeweest. De meeste mensen zeggen " 3 maanden, dat is niet veel". Maar de mensen die dit zeggen hebben nog nooit in mijn schoenen gestaan. Die 3 maanden lijken inderdaad niet veel, als je man daarna tenminste 6 -12 of 18 maanden thuis is. maar bij ons was dit niet het geval. Nadat mijn man voor de eerste keer 3 maanden weg was geweest, ging hij 12 weken later opnieuw voor 3 maanden weg. En toen hij weer thuis kwam van die 3 maanden, was hij 8 weken thuis om opnieuw 2 maanden weg te moeten. Dus in 1 jaar tijd hebben wij de rollercoaster van het verdriet van vaarwel zeggen en de blijdschap van de terugkomst 3 keer mogen meemaken. De 4de uitzending staat ook alweer gepland, over iets minder dan 3 maanden zal mijn man opnieuw met dat vliegtuig op missie gaan. En begint ons gezin weer aan de " thuisfrontmissie" 




Want niet alleen de militair is op missie, het gezin heeft hun eigen missie. Een missie die soms zwaarder is als het voor de buitenwereld lijkt.






Met deze blog wil ik jullie een kijkje geven in ons leven voor, tijdens en na een uitzending. Misschien halen sommige mensen er steun, begrip of tips uit. En misschien wordt " the army life" wat duidelijker voor alle buitenstaanders. De reden dat ik schrijf is puur voor mezelf en voor andere militaire partners. Want ook al lijkt het militaire leventje van het thuisfront soms heel eenzaam, ik weet dat er samen met mij nog duizenden partners zijn die tegen dezelfde dingen aanlopen als ik.




Zo ben ik een paar weken geleden geïnterviewd door oplinie over de invloed van een missie op het thuisfront. En daar kwam ik 3 andere vrouwen van militairen tegen. We hadden elkaar nog nooit gezien, maar we hadden 1 ding gemeen. Alle 4 zaten we met dezelfde gevoelens, emoties, vragen en onzekerheden over onze militair die op missie was. Het voelde zo vertrouwd ondanks dat we allemaal verschilde van leeftijd, woonplaats en de missie waar onze mannen naar toe waren geweest. Ik kwam er toen echt achter dat wij allemaal hetzelfde rollercoaster leventje leven. We leven allemaal " the army life"






Ik zal snel nieuwe blogs plaatsen....


groetjes Lynn.