Manlief is
alweer een paar dagen naar “ het andere land” ( zoals mijn 2 jongens dat altijd
zo mooi zeggen). Ik ben dus weer alleen. En tot nu toe valt het me erg zwaar.
Ondanks dat het nu de 4de keer in 1,5 jaar tijd is, heb ik het
gevoel alsof hij nooit is thuis geweest.
Het vertrek
viel mij deze keer zwaar tegen. Ik had me juist ingesteld op een makkelijker
vertrek omdat het voorlopig de laatste keer zou zijn, maar zelfs na 4 keer word
het niet makkelijker. Ook voor mijn kleine jongens is het telkens afscheid
nemen elke keer moeilijker. Bij de vorige keren was het “ dag papa”, even gauw
een knuffel en kus en zwaaien. Nu waren er tranen. Heel veel tranen van mijn
kleine knul. Zodra Manlief door die glazen deur ging is ons kleine ventje
begonnen met huilen en het stopte pas toen we aankwamen bij de auto. Het liefst
wil je dan naar manlief toe rennen en zeggen “ nee, nu blijf je hier” maar je
weet dat het echt niet anders kan. En dus met de belofte van een dagje naar de
speeltuin en een lekker snoepje probeer je zo vrolijk mogelijk te zijn om het
verdriet bij die kleine jongen een beetje weg te nemen. En gelukkig lukt dit.
Thuis
aangekomen zitten we weer in het papa-van-huis ritme, en weten de 2 jongens
heel goed wat wel en niet mag. Er word dus weer voor de tv aan de kleine tafel
gegeten. Ook word er weer elke avond een
snoepje uit de snoeppot gepakt, en natuurlijk word de foto van papa op het
nachtkastje gezet.
Maar toch
voelt deze uitzending anders als de andere 3. Ik denk dat het komt door de
onrust in de wereld. De weken voor vertrek is er veel gebeurd. Een vliegtuig
dat neergehaald word, al die terroristische dreigingen, en dan een paar dagen
voor vertrek die beslissing om dat uniform niet meer in het openbaar te dragen.
Al die onrust, maakt mij ook onrustiger. En dat terwijl ik weet dat manlief
bijna geen gevaar loopt.
Misschien
dat het verdriet van onze jongens ook meespeelt. Mijn moederhart dat toch heel
wat kan hebben is de afgelopen dagen weer vaak gebroken. Want als je, je kind
op school achterlaat terwijl hij tranen met tuiten huilt bij het afscheid nemen
dan breekt dat je toch echt even. Mijn knul heeft nog nooit gehuild als ik
wegliep uit de klas om 8.30. Maar nu liepen de tranen over z’n wangen en
stonden z’n oogjes sip. “ Mama, ik mis papa zo” zijn de woorden die hij zegt
vlak voor hij een kus op z’n wang krijgt van mij. En dat terwijl het al zeker
een dag na het afscheid was. Dus toen ik die school uit liep en de deur achter
me sloot kon ik ook alleen maar huilen. Tranen van onmacht, boosheid en frustratie die ik echt niet meer kon tegen
houden. Het is gewoon ook niet leuk om al 1,5 jaar elke keer dit door te moeten
maken. Je bent er gewoon klaar mee op een gegeven moment.
Gelukkig
weet ik dat die boosheid plaats maakt voor acceptatie. We kunnen niks aan de
situatie veranderen, en ik weet dat wij er met z’n alle gewoon weer doorheen
komen. We gaan gewoon weer aftellen. Elke dag 1 snoepje uit die pot, en in mijn
achterhoofd vooral het besef dat dit voorlopig echt de allerlaatste uitzending
zal zijn. De volgende keer komt manlief door die glazen deur, en dan is hij
echt thuis. Thuis waar hij ook een lange tijd zal blijven. Dan is deze
uitzending echt afgelopen.
Groetjes Lynn.
Ik wil graag
nog even het afscheidscadeautje showen wat onze 2 jongens voor hun papa gemaakt
hebben. De vorige uitzending had manlief aan onze jongens een knuffelkussen met
zijn afbeelding gegeven. En dus hebben de jongens nu een knuffelkussen gemaakt
met hun afbeelding. 
