" Hij kiest ervoor"

 

Iedere vrouw, man, vader, moeder, zoon of dochter van een militair krijgt te maken met die “ leuke” welbekende opmerkingen. En ik denk dat vrouwen/mannen van militairen ze het vaakst horen. Die altijd leuke opmerking “ tja, hij kiest er toch voor”. Afgelopen weekend was het weer raak, Ik had het zoveelste feestje waar ik alleen naar toe moest omdat manlief op uitzending is. De meeste familie leden weten wel hoe het een beetje gaat in dit militaire wereldje en vooral wat ze niet moeten zeggen ( de leuke opmerking, Tja, hij kiest ervoor). Ik kan met trots zeggen dat mijn familie ( ooms, tantes) altijd heel open zijn en meelevend als ze vragen naar de uitzendingen van manlief. Maar dit weekend werd het mij weer even duidelijk dat de mensen die heel ver van het militaire wereldje af staan erg zwart- wit denken. Toen ik aan een neef vertelde dat manlief weer op uitzending is kreeg ik de opmerking “ ja, daar kies je voor”. Dus ik dacht “ lynn, 3 keer zuchten, niet reageren” Maar van binnen was ik in gedachte aan het reageren op die rot opmerking die ik zo vaak hoor.

Ja het klopt ook dat een militair er voor "kiest". Als militair heb je kans om op uitzending te gaan, dit weet je ook en je gaat ervoor op oefening. Je leeft voor je vak, en je bent trots op je vak.  Ik kan begrijpen dat het voor een militair vervelender is als hij niet op uitzending kan.

Maar ik als vrouw van een militair ga echt niet naar de minister van defensie met de vraag of ze alstublieft mijn man 10 maanden op uitzending willen sturen. IK kies NIET voor een uitzending. IK kies voor mijn man, en ik kies ervoor om een uitzending zo goed mogelijk voor mijn man en gezin te laten verlopen. Maar ik kies echt niet voor de stress die bij een uitzending komt kijken, of alle verdrietige tranen die over mijn wangen en de wangen van mijn kinderen rollen bij het zoveelste vaarwel. Ik kies niet voor de dagen en nachten alleen in huis. IK kies er niet voor om mijn man met geluk eens in de 2 of 3 dagen via een slechte skype verbinding te zien en te horen. Als ik het voor het kiezen had dan zou er geen oorlog meer zijn zodat mijn man niet op uitzending hoefde. Als ik het voor het voor het kiezen had dan zou de wereld er een heel stuk beter uit zien. Maar ik heb het niet voor het kiezen. De enigste keuze die ik heb is me voor de volle 100% inzetten om een uitzending zo goed mogelijk te doorstaan voor mezelf, onze kinderen en voor manlief.

Dus na 3 keer zuchten besloot ik maar om niet te reageren omdat het toch geen nut heeft. Het gesprek vervolgde en niet snel na de opmerking “ ja daar kies je voor” kwam de opmerking “ ach het verdient super goed, je hebt niks te klagen”.

Ja, het klopt dat manlief meer verdient als hij op uitzending is, hij werkt ook 3x zoveel als normaal,  hij heeft geen vrije tijd zoals wij die kennen, en manlief is ook niet thuis. Maar hij verdient NIET super goed.

Dus ik besloot nog maar een keer heel diep te zuchten en dit gesprek tot een einde te brengen. Helaas kwamen toen de opmerkingen “ hij is maar kort weg geweest” en “ hij is alweer bijna thuis” nog even voorbij om vervolgens af te sluiten met “ tja, wat gaat hij dadelijk doen als hij weer in NL is?”. Toen besloot ik maar dat ik toch echt even uit moest leggen dat manlief ook in NL gewoon een baan heeft. Als hij weer terug in NL is gaat hij gewoon zoals iedereen om 7.30 naar zijn werk en komt om 17.30 weer thuis. Toen ik daarop de opmerking kreeg “ ooh, hij zal wel de hele dag niks doen want het is hier geen oorlog” besloot ik maar dat het tijd werd dat ik naar een ander tafeltje verhuisde.  En terwijl ik dit deed, zuchte ik nog maar een paar keer. Soms zijn er van die mensen…..soms…….

 

 

 

 

 

Groetjes Lynn.

p.s. hier vind je de link van het plaatje hierboven. Het is een amerikaans lijstje van 10 dingen die je niet tegen een vrouw van een militair moet zeggen. Het lijstje is erg herkenbaar en vooral erg leuk. http://armywife101.com/2014/08/10-things-never-say-military-spouse-least.html

Copyright:  http://www.123rf.com/profile_dolgachov

Het huwelijk.

Het is lang geleden dat ik een blog geplaatst hebt. Veel te lang geleden. Het was niet omdat ik er geen zin in had, of tijd. Het kwam omdat de afgelopen weken behoorlijk zwaar waren. Ik ben door een diep dal gegaan de afgelopen weken, maar klim er nu langzaam uit. Manlief is nu ruim 1 maand weg, we zitten dus weer op de helft en het aftellen kan weer beginnen. En dat is maar goed ook.

Na bijna 10 maanden uitzending, 4 keer afscheid nemen, en 4 keer door al die “ uitzendfase’s” gaan is het logisch dat het bij mij ook een keertje op is. Ik ben 9 maanden zo positief mogelijk geweest, maar deze uitzending valt me erg zwaar. Gelukkig heb ik een lieve familie die me de afgelopen weken uit het dal heeft getrokken, en is een gesprekje met de gevo van defensie ook heel fijn geweest. Het was voor het eerst dat ik echt inzag dat ik echt even hulp nodig had van buiten af. Gewoon om even te praten, je hart te luchten en vooral even boos te zijn.

Normaal is een militair een lange tijd thuis na een uitzending ( die uitzendbescherming) maar bij ons is dat dus niet zo. Manlief is in 1,5 jaar tijd 4 keer op uitzending voor in totaal 10 maanden en de tussenliggende maanden ( 2 of 3) ben je bezig met aan elkaar te wennen en je weer voorbereiden op de volgende uitzending. En dus heb je geen tijd om de problemen die in elk huwelijk voorkomen te bespreken en op te lossen. Je wilt natuurlijk in die 2 maanden dat hij thuis is geen ruzie maken maar in elk huwelijk zijn momenten dat je het met elkaar oneens bent. Tegen de tijd dat je er dan aan kan gaan werken moet het weer op “ hold” gezet worden omdat je man weer weg is. Problemen blijven dus sluimerend op de achtergrond even boven water komen maar onoplosbaar. Je hebt immers 2 personen nodig om iets op te lossen.

Die combinatie van telkens uitzendingen en “ huwelijksproblemen” zorgde ervoor dat mijn emotionele potje op was/is.  En dus heb ik een week elke dag lopen huilen en wist ik niet hoe ik in godsnaam verder moest. Na een zware week weet ik wel hoe ik verder moet. Hetzelfde als ik altijd doe, gewoon doorgaan! Nog een kleine maand doorbijten en dan is het echt voorbij. Dan komt een eind aan 10 maanden uitzending, het afscheid nemen, het alleen zijn en vooral het niet kunnen werken aan je huwelijk. Want ook een huwelijk is hard werken, een militair huwelijk misschien nog wel een beetje harder.

 

En geloof me, ik hou veel van manlief, heel veel. Dat is ook de reden dat wij samen zijn en blijven. Af en toe me ups en downs, maar we blijven voor elkaar kiezen. Ook als het minder gaat.

Groetjes Lynn.

 

 

 

Manlief is weer op uitzending.....

Manlief is alweer een paar dagen naar “ het andere land” ( zoals mijn 2 jongens dat altijd zo mooi zeggen). Ik ben dus weer alleen. En tot nu toe valt het me erg zwaar. Ondanks dat het nu de 4^de keer in 1,5 jaar tijd is, heb ik het gevoel alsof hij nooit is thuis geweest.

Het vertrek viel mij deze keer zwaar tegen. Ik had me juist ingesteld op een makkelijker vertrek omdat het voorlopig de laatste keer zou zijn, maar zelfs na 4 keer word het niet makkelijker. Ook voor mijn kleine jongens is het telkens afscheid nemen elke keer moeilijker. Bij de vorige keren was het “ dag papa”, even gauw een knuffel en kus en zwaaien. Nu waren er tranen. Heel veel tranen van mijn kleine knul. Zodra Manlief door die glazen deur ging is ons kleine ventje begonnen met huilen en het stopte pas toen we aankwamen bij de auto. Het liefst wil je dan naar manlief toe rennen en zeggen “ nee, nu blijf je hier” maar je weet dat het echt niet anders kan. En dus met de belofte van een dagje naar de speeltuin en een lekker snoepje probeer je zo vrolijk mogelijk te zijn om het verdriet bij die kleine jongen een beetje weg te nemen. En gelukkig lukt dit.

Thuis aangekomen zitten we weer in het papa-van-huis ritme, en weten de 2 jongens heel goed wat wel en niet mag. Er word dus weer voor de tv aan de kleine tafel gegeten. Ook  word er weer elke avond een snoepje uit de snoeppot gepakt, en natuurlijk word de foto van papa op het nachtkastje gezet.

Maar toch voelt deze uitzending anders als de andere 3. Ik denk dat het komt door de onrust in de wereld. De weken voor vertrek is er veel gebeurd. Een vliegtuig dat neergehaald word, al die terroristische dreigingen, en dan een paar dagen voor vertrek die beslissing om dat uniform niet meer in het openbaar te dragen. Al die onrust, maakt mij ook onrustiger. En dat terwijl ik weet dat manlief bijna geen gevaar loopt.

Misschien dat het verdriet van onze jongens ook meespeelt. Mijn moederhart dat toch heel wat kan hebben is de afgelopen dagen weer vaak gebroken. Want als je, je kind op school achterlaat terwijl hij tranen met tuiten huilt bij het afscheid nemen dan breekt dat je toch echt even. Mijn knul heeft nog nooit gehuild als ik wegliep uit de klas om 8.30. Maar nu liepen de tranen over z’n wangen en stonden z’n oogjes sip. “ Mama, ik mis papa zo” zijn de woorden die hij zegt vlak voor hij een kus op z’n wang krijgt van mij. En dat terwijl het al zeker een dag na het afscheid was. Dus toen ik die school uit liep en de deur achter me sloot kon ik ook alleen maar huilen. Tranen van onmacht, boosheid en  frustratie die ik echt niet meer kon tegen houden. Het is gewoon ook niet leuk om al 1,5 jaar elke keer dit door te moeten maken. Je bent er gewoon klaar mee op een gegeven moment.

Gelukkig weet ik dat die boosheid plaats maakt voor acceptatie. We kunnen niks aan de situatie veranderen, en ik weet dat wij er met z’n alle gewoon weer doorheen komen. We gaan gewoon weer aftellen. Elke dag 1 snoepje uit die pot, en in mijn achterhoofd vooral het besef dat dit voorlopig echt de allerlaatste uitzending zal zijn. De volgende keer komt manlief door die glazen deur, en dan is hij echt thuis. Thuis waar hij ook een lange tijd zal blijven. Dan is deze uitzending echt afgelopen.

Groetjes Lynn.

Ik wil graag nog even het afscheidscadeautje showen wat onze 2 jongens voor hun papa gemaakt hebben. De vorige uitzending had manlief aan onze jongens een knuffelkussen met zijn afbeelding gegeven. En dus hebben de jongens nu een knuffelkussen gemaakt met hun afbeelding.

 

Goed nieuws!

Mijn dag kan niet meer stuk.

De laatste maanden had ik me er al bij neergelegd dat de missie waar  manlief voor op uitzending moet verlengd zou worden. En dus had ik me al helemaal ingesteld dat ik in december wel zou horen dat manlief ook volgend jaar zeker 2 keer op uitzending moest. Maar vandaag kreeg ik geheel onverwacht van manlief een whattsappje met heel goed nieuws. De missie word niet verleng! Alle details zou ik wel horen als hij thuis kwam, maar nog geen uur na het whattsappje stond het al op de voorpagina van nu.nl.

Zoals het er nu dus naar uit ziet ben ik vanaf december voorlopig klaar met de uitzendingen!!!!!

Oke, misschien dat hij volgend jaar nog even een maandje daarheen moet om mee te helpen afbouwen, maar dat weten we nu dus niet en dat laat ik mijn heerlijke dag ook niet verpesten.

Ik ben zo blij!

We hebben dus nog maar 1 uitzending te gaan en dan zal manlief waarschijnlijk zeker 1 jaar thuis zijn, en misschien zelfs veel langer. Dat zal toch ook wel raar zijn. Na 4 jaar een man die voor een heel jaar elke dag thuis is. Maar wel even fijn om een “ gewoon” gezinsleven te hebben, en niet meer bezig te zijn met uitzendingen, vertrekdatums, aankomstdatums, postpakketten, skype verbindingen die niet werken en alleen in bed slapen. En voor onze kinderen is het helemaal fijn. Een papa die niet na 2 of 3 maanden weer weg moet, en een papa die gewoon thuis is met alle feestdagen.

Het idee dat het na de volgende uitzending voorbij is met deze missie geeft mij nu al zoveel kracht om de komende uitzending goed te doorstaan. Ik kan nu echt gaan aftellen. En de volgende thuiskomst is geen tijdelijke thuiskomst maar een echte thuiskomst. Want manlief komt dan thuis om voorlopig thuis te blijven.

Groetjes Lynn