Manlief is weer thuis.

Manlief is weer thuis, alweer bijna 1,5 maand bestaat ons gezin weer uit 4 personen. Het voelt bijna weer normaal terwijl het nog lang niet zo is.

De dag van thuiskomst was weer een dag van vreugde en spanning. Het was de 4^de keer dat manlief weer thuis kwam maar toch ben ik nog net zo blij als de eerste keer. Misschien was ik deze 4^de keer wel een stuk blijer. Het waren namelijk 2 hele lange maanden geweest.

Zoals bij de andere dagen dat manlief thuiskwam gingen ik en mijn 2 jongens op pad voor balonnen en werd er weer een spandoek opgehangen. Het huis had ik weer een flinke opruimbeurt gegeven en de opa’s en oma’s druppelde weer langzaam binnen. We konden vertrekken.

 Voor de verandering zou manlief een keertje s’ middags aankomen, dus vol goede moet gingen we op weg naar eindhoven. Helaas bleek er ook nu een onbekende vertraging te zijn omdat vlak voor vertrek er iets met het vliegtuig was gebeurt. Het was dus onzeker of manlief die dag wel zou thuis komen. Gelukkig voor mij hebben onze 2 jongens nog niet een groot tijdsbesef en zolang ik niet vertelde dat papa niet thuiskwam of later thuis kwam was voor hun alles goed. Uiteindelijk na 3 uur vertraging ( het viel dus wel mee) kwam manlief aan op eindhoven. Het wachten duurde weer lang voordat ze eindelijk die glazen deur doorkwamen, maar de vreugde was er niet minder om. Mijn 2 jongens sprinten op hun papa af, en niet veel later hield ik manlief ook weer in mijn armen. Even bestond de wereld alleen maar uit ons 4en.

De weg naar huis was rustig, de spits was al voorbij en onze jongens waren in slaap gevallen op de achterbank. Thuis aangekomen werd de taart weer tevoorschijn gehaald en de cadeautjes werden uitgepakt. De opa’s en oma’s gingen weer naar huis en de kinderen werden die avond weer voor het eerst voorgelezen door hun papa. Alles was goed en er kon ons niks gebeuren.

De drukke dagen volgde, sinterklaas, kerst en oud en nieuw kwamen voorbij die eerste weken na terugkomst. En het was fijn dat manlief dit jaar wel met alles thuis was. Maar toch voelde het allemaal anders. Het leek wel of we mekaar nog steeds niet gevonden hadden. Ik vond het moeilijk om in een ritme te komen en me aan te passen aan het feit dat er weer een man in huis was. Ik had ook helemaal niet het gevoel dat de uitzending voorbij was voor ons, en ik was nog steeds bezig met weer een vertrek. Ik kan dus wel zeggen dat het nu moeilijker was om weer aan elkaar te wennen.

En nu zijn we 7 weken verder, manlief is alweer bijna 2 weken aan het werk en mijn jongens zijn weer naar school. Ons ritme van vroeg op staan, rond 17.30 eten met z’n allen aan de tafel en het niet meer alles alleen hoeven doen begint weer langzaam te komen. We zijn weer bijna een “ normaal” gezin. Ik houd zelfs tijd over en langzaam begin ik weer de rust terug te vinden die ik de afgelopen maanden gemist heb. Maar manlief en ik hebben elkaar nog steeds niet helemaal terug gevonden. Dat is iets waar we aan moeten blijven werken, en langzaam komen we weer een beetje dichter bij elkaar. Het gaat met veel ups maar ook diepe downs. Langzaam word het voor mij een stukje duidelijker dat manlief nu echt thuis is. Er is geen vertrek datum meer, geen snoeppot die gevuld hoeft te worden en vooral is er geen moment meer dat ik manlief moet loslaten om op uitzending te gaan.  Na 11 maanden uitzending, oftewel 320 dagen alleen zijn is het echt voorbij. Tenminste voorlopig dan…..

Groetjes Lynn.